Ανδρέα Κάλβου.

Ἕνας Θεός καί μόνος
ἀστράπτει ἀπό τόν ὕψιστον
θρόνον· καί τῶν χειρῶν του
ἐπισκοπεῖ τά αἰώνια
ἄπειρα ἔργα.

Κρέμονται ὑπό τούς πόδας του
πάντα τά ἔθνη, ὡς κρέμεται
βροχή ἔτι ἐναέριος
ἐν ᾧ κοιμῶνται οἱ ἄνεμοι
τῆς οἰκουμένης.

Ἀλ’ ἡ φωνή του ἀκούεται,
φωνή δικαιοσύνης,
καί ᾗ ψυχαί τῶν ἀνόμων
ὡς αἵματος σταγόνες
πέφτουν ‘ς τόν ᾄδην.

Τῶν ὁσίων τά πνεύματα
ὡς ἀργύρια ὁμίχλη
τά ὑψηλά ἀναβαίνει,
καί εἰς ποταμούς διαλύεται
φωτός καί δόξης.

Μόνον βλέπω τόν Ἥλιον
μένοντα εἰς τόν ἀέρα·
τούς τριγύρω χορεύοντας
οὐρανούς κυβερνάει
με’ δίκαιον νόμον.

Φαίνεται εἰς τόν ὀρίζοντα
ὡσάν χαρᾶς ἰδέα,
καί φωτίζει τήν γῆν
καί τῶν θνητῶν τά ἔργα
τῶν πολυπόνων.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό ἔργο «Ὠδαί» και τήν Η’ Ὠδή.